با وجود توانایی فنی بسیاری از هواپیماهای جت مدرن برای پرواز در ارتفاعی بین ۴۱۰۰۰ تا ۴۳۰۰۰ پا، در عمل کمتر شاهد استفاده از این بیشینه ارتفاع هستیم. انتخاب ارتفاع پروازی به فاکتورهای متعددی وابسته است که خلبانان و مهندسان هواپیمایی بر اساس آن‌ها تصمیم‌گیری می‌کنند.
در ارتفاعات بسیار بالا، هوای رقیق موجب کاهش مقاومت هوا و در نتیجه افزایش بهره‌وری سوخت می‌شود. اما در همین شرایط، عملکرد موتور دچار افت شده و نیروی بالابر بال‌ها کاهش می‌یابد، که می‌تواند پایداری پرواز را تحت‌تأثیر قرار دهد. ورود هواپیما به محدوده سرعت صوت یا منطقه‌ای موسوم به «گوشه تابوت» نیز خطراتی چون افت ناگهانی کنترل یا لرزش شدید را به همراه دارد.
علاوه بر ملاحظات فنی، عوامل محیطی و عملیاتی نظیر شرایط جوی نامناسب، احتمال وقوع تلاطم، و تراکم ترافیک هوایی در مسیرهای شلوغ نیز محدودیت‌هایی برای انتخاب ارتفاع ایجاد می‌کنند. در پروازهایی که با هواپیماهای سنگین یا باری انجام می‌شود، مسیر صعود به ارتفاع بیشتر به‌صورت تدریجی صورت می‌گیرد و همزمان با مصرف سوخت و کاهش وزن هواپیما، امکان دستیابی به ارتفاع بالاتر فراهم می‌شود.
در نهایت، هدف اصلی انتخاب ارتفاع پروازی، دستیابی به تعادل میان ایمنی، بازدهی سوخت، پایداری پرواز و الزامات فضای هوایی است؛ نه صرفاً رسیدن به بیشینه توان ارتفاعی هواپیما.